Usługi

Według kodeksu cywilnego, kosztorys jest „zestawieniem planowanych prac i przewidywanych kosztów” (kc tytuł XV art. 629). Jest to zapis ogólnikowy, bowiem nie opisuje sposobu opracowania takiego zestawienia, przez co istnieje (i zawsze istniała) konieczność opracowania jednolitej metodyki sporządzania kosztorysów.

Do najstarszych polskich instrukcji kosztorysowania, jakie udało się nam pozyskać, zaliczamy reprint podręcznika, aż z epoki stanisławowskiej, tłumaczony z włoskiego, wydany przez ks. Sierakowskiego (1799 r.) pt: „SILNIE czyli oszczędzanie zdrowia pracujących około ciężarów”.
Zdobyliśmy także (odnaleziony na śmietniku) podręcznik kalkulacji cen robót, inż. W. Skwarczyńskiego[1], wydany w 1922 r., a przenoszący na teren polski metody i doświadczenia wiedeńskie z końca XIX wieku.
W II Rzeczpospolitej metodyką kosztorysowania zaczęły się zajmować władze wprowadzając tzw. „Analizę robót budowlanych”, którą wydało ówczesne Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. W PRL kosztorysowaniem rządził rząd (bo jakżeby inaczej!) i to tak solidnie, że siłą rozpędu aż do dnia 12 grudnia 2001 r., to jest do dnia wejścia w życie nowej ustawy o cenach, a Polski – prawie do Unii Europejskiej!
Z wielu rodzajów kosztorysów (patrz dalej) należy wyróżnić tzw. kosztorys inwestorski, w którym, przed rozpoczęciem budowy, ten kto planuje wydatek inwestycyjny powinien zlecić specjalistom obliczenie kosztów realizacji swojego zamiaru.
Konieczność wcześniejszego obliczenia przyszłych wydatków jest szczególnie ważna w przypadkach planowania inwestycji realizowanych ze środków publicznych.
Historia kosztorysu inwestorskiego w zamówieniach publicznych sięga czasów starożytnych, bowiem już Witruwiusz żyjący w Rzymie, za czasów Juliusza Cezara i Augusta, informuje czytelników w jednej ze swoich dziesięciu ksiąg o budownictwie, zegarach i machinach, że (cyt. za Wojtechem Zamarowskym „Siedem cudów świata”):

„W Efezie, znanym i wielkim mieście greckim istnieje podobno stare, przejęte od przodków prawo, twarde, ale bynajmniej nie krzywdzące. Według niego architekt, podejmując się zamówienia państwowego, określa z góry, za jaką cenę je wykona. Po złożeniu kosztorysu, majątek jego przejmuje w zastaw państwo, dopóki robota nie zostanie wykonana, poczym, o ile wydatki odpowiadają kosztorysowi, architekt otrzymuje pochwalne dekrety i wyróżnienia. Również jeśli nie przekroczył kosztorysu powyżej jednej czwartej, pokrywa to skarb państwa, a budowniczego nie czeka żadna kara.
Jeśli jednak architekt przekroczy kosztorys więcej niż o jedną czwartą, niedobór musi pokryć z własnego majątku.

​

W historii polskiego budownictwa kosztorysy inwestorskie (zwane dawniej urzędowymi) zawsze występowały w systemie ofertowo-przetargowym zlecania robót. Był też „kosztorys ślepy” (obecnie to nazwa nieaktualna) w zasadzie odpowiadający przedmiarowi z podaniem podstaw kalkulacji ceny lub „kosztorys nakładczy” (kosztorys niewyceniony, który powstawał po usunięciu cen z kosztorysu urzędowego i stanowił podkładkę ofertową, jednakową dla wszystkich oferentów).
Oczywiście miało to miejsce w II Rzeczpospolitej, no i wcześniej, bowiem w zaborach także.
Nawet w zaborze najbardziej bałaganiarskim, nazywanym „prywiślańskim krajem” (jako lekturę, polecam „Fermenty” W. Reymonta).
W pierwszych latach powojennych, w okresie 1945-1949 r., ten wyżej przywołany, przedwojenny tryb tworzenia kosztorysu urzędowego, czyli inwestorskiego był stosowany i regulowany (przez ówczesne Ministerstwo Odbudowy) odpowiednimi aktami normatywnymi, wśród których występowała wspomniana już „Analiza robót budowlanych” Ministra Spraw Wewnętrznych z 1938 r., znowelizowana w 1947 r. przez Ministerstwo Odbudowy – taki ówczesny KNR.
Darowujemy omawianie okresu późniejszego tj. od 1950 do 1982 r.[2]
Opisujemy zatem ten czas wyłącznie skrótem myślowym zawartym w ówcześnie stosowanym określeniu „dyrektywne zarządzanie budownictwem”, niosącym wszystkie „dobrodziejstwa” tego systemu. Zainteresowanych szczegółami, odsyłamy do podręczników tzw. „ekonomii politycznej socjalizmu”.
Na szczęście, to już tylko historia.

​

Norma EXPERT jest następczynią najbardziej popularnego obecnie programu do kosztorysowania Norma PRO. Nie jest jednak kolejną wersją tego samego oprogramowania, lecz stworzoną od nowa aplikacją łączącą w sobie zalety Normy PRO z ostatnimi rozwiązaniami technologii ICT. Współpracuje ze wszystkimi popularnymi bazami cenowymi, posiada moduł umożliwiający import przedmiarów/obmiarów z plików PDF. Podstawowa wersja Normy EXPERT przeznaczona jest dla osób pracujących indywidualnie. Dostępna jest również wersja sieciowa programu, współpracująca z Microsoft SQL Server, która zaspokoi potrzeby dużych zespołów kosztorysantów oraz klientów korporacyjnych.

Podstawą programu do kosztorysowania Normy EXPERT jest nowoczesny interfejs ułatwiający dostęp do najważniejszych funkcji programu. Karty widoków pozwalają szybko przełączać się pomiędzy przedmiarem, kosztorysem czy wydrukami.

Szybkość edycji została zwiększona poprzez umożliwienie edycji danych bezpośrednio w kosztorysie bez konieczności wywoływania dodatkowych okien. Wiele czynności, w tym dodawanie pozycji do kosztorysu, można wykonać myszką, dzięki technologii drag & drop (przeciągnij i upuść).

​

​